Para seguir lendo... a Rosalía

A xustiza pola man

Aqués que ten fama de honrados na vila,
roubáronme tanta brancura que eu tiña;
botáronme estrume nas galas dun día,
a roupa de cote puñéronma en tiras.
Nin pedra deixaron en onde eu vivira;
sen lar, sen abrigo, morei nas cortiñas;
ao raso coas lebres durmín nas campías;
meus fillos..., ¡meus anxos...!, que tanto eu quería,
morreron, morreron coa fame que tiñan!
Quedei deshonrada, mucháronme a vida,
fixéronme un leito de toxos e silvas;
i en tanto, os raposos de sangre maldita,
tranquilos nun leito de rosas durmían.

—¡Salvádeme, ou, xuices!— berrei.,. ¡Tolería!
De min se mofaron, vendéume a xustiza.
—Bon Dios, axudáime— berrei, berrei inda...
tan alto que estaba, bon Dios non me oira.
Entonces, cal loba doente ou ferida,
dun salto con rabia pillei a fouciña,
rondei paseniño... ¡Ne as herbas sentían!
E a lúa escondíase, e a fera durmía
cos seus compañeiros en cama mullida.

Mireinos con calma, e as mans estendidas,
dun golpe, ¡dun soio!, deixeinos sen vida.
E ao lado, contenta, senteime das vítimas,
tranquila, esperando pola alba do día.

E entonces..., entonces cumpriuse a xustiza;
eu, neles; e as leis, na man que os ferira.

(de “Do íntimo” -Follas novas-)